پل گلدن گیت که با هزینه  35 میلیون دلار ظرف مدت ۴ سال در سانفرانسیسکو ساخته شد، شمال این شهر را به جنوب آن متصل می‌کند. این پل در ۲۸ می سال ۱۹۳۷ ساعت ۱۲ بعدازظهر به روی وسایل نقلیه باز شد. این پل معلق ۴۲۰۰ فوت طول دارد و سال‌هاست که مستحکم پابرجا مانده است. ارتفاع این پل از سطح آب ۲۲۰ فوت و وزن آن ۸۸۷۰۰۰ تن است. دو برجی که در طول این پل ساخته شده‌اند ۷۴۶ فوت ارتفاع دارند.

 در سال ۱۹۹۷، حدود ۴۱۳۸۱۰۰۰  وسیله نقلیه از روی این پل عبور کردند. ۳۰ نفر در هنگام ساخت این پل از روی آن سقوط کردند و به دلیل وزش بادهای شدید، کارگران در هنگام ساخت آن با مشکلات بسیاری مواجه شدند. ساکنین شهر سانفرانسیسکو این پل را نماد شهر خود به حساب می‌آورند. داستان‌ها و مسایل عجیب و جالبی در مورد این پل وجود دارد. این پل علی رغم نام خود (گلدن گیت به معنی دروازه طلایی) به رنگ طلایی نیست ولی برخی معتقدند که این پل هر سال رنگ می‌شود، در حالی که این امر حقیقت ندارد و تاکنون فقط دو بار رنگ شده است: یک بار در سال ۱۹۳۷ و بار دیگر در فاصله سال‌های ۱۹۹۵  1965.

گفته می‌شود که پل گلدن گیت بزرگ‌ترین پل دنیاست. البته این امر در فاصله سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ صحت داشت ولی با ساخت پل ورازانو نروزبین بروکلین و جزیره استیتن در نیویورک، گلدن گیت دیگر در زمره طولانی‌ترین پل معلق دنیا به شمار نمی‌آمد. البته در حال حاضر با ساخت پل‌هایی در منطقه آسیا و اسکاندیناوی (بخشی از شمال اروپا که شامل دانمارک، نروژ، سوئد و فنلاند می‌شود)، تعیین بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین پل در دنیا مشکل می‌شود. پل گلدن گیت برای میلیون‌ها نفر ساکنین از شهر بزرگ سانفرانسیسکو نقش کلیدی را در برقراری ارتباط و اتصال نقاط مختلف دارد و در واقع به استثنای پل بروکلین هیچ پلی در آمریکا به اندازه این پل از اهمیت و محبوبیت برخوردار نیست. در ماه آگوست سال ۲۰۰۲  پروژه‌ای با هزینه‌ای معادل ۱۶ میلیارد دلار به مقاوم‌سازی این پل در برابر زلزله اختصاص یافت. پل گلدن گیت، ابتکار مهندس مشهور جوزف استراس Joseph B. Strauss  بود که پیش از این طراحی ۴۰۰ پل متحرک را برعهده داشت. ایرونیگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون الیس و لئون مویسیف از طراحان پل در اجرای این پروژه بزرگ مشارکت داشتند. ساخت این پل از ۵ ژانویه سال ۱۹۳۳ شروع شد و در آوریل ۱۹۳۷ به پایان رسید و در ۲۷ می همان سال برای تردد عابران پیاده آزاد شد. این پل تنها راه خروجی سانفرانسیسکو به سمت شمال است و از ۶ مسیر مخصوص تردد وسایل نقلیه و دو مسیر محل عبور عابران پیاده در هر دو طرف تشکیل شده است در اول سپتامبر سال ۲۰۰۲ عوارض تردد از روی این پل برای وسایل نقلیه موتوری از ۳ دلار به ۵ دلار افزایش یافت. دوچرخه، موتور و عابر پیاده از پرداخت عوارض معاف هستند.

محدودیت سرعت حرکت روی پل گلدن گیت در اول اکتبر سال ۱۹۸۳ از ۹۰ کیلومتر در ساعت به ۷۰ کیلومتر در ساعت کاهش یافت. رنگ این پل نارنجی متمایل به قرمز است که این رنگ برای هماهنگی این پل با محیط اطراف خود و جلوه بیشتر آن در مه و غبار (که از شرایط آب و هوایی ویژه آن منطقه است) انتخاب شده است.

 این پل از نظر زیبایی‌شناسی و معماری در نوع خود منحصر به فرد است. در ماه جون سال ۲۰۰۱ انجمن مهندسان عمران آمریکا چند بنا را با نام «بناهای هزاره» معرفی کردند. این بناها عبارت بودند از کانال پاناما، ساختمان ایمپایراستیت و پل گلدن گیت.